Σχετικά

Η έρευνα αυτή εστιάζει στην έμφυλη βία και εξετάζει τη συσχέτιση θεσμικών δομών και συν-αισθηματικών σχέσεων φροντίδας στη διάρκεια της πανδημίας του Covid-19 στην Ελλάδα. Κυρίαρχες αναπαραστάσεις του ιού προτάσσουν την ατομική ευθύνη και την κοινωνική αποστασιοποίηση ως «φροντίδα εαυτού» - «φροντίδα των άλλων». Με έμφαση στην ικανότητα του σώματος να παράγει ανοσία ή να παραδίνεται στην αρρώστια, η φροντίδα έχει μετατραπεί σε μετρήσιμο φαινόμενο συνδεδεμένο με την ατομική ευθύνη και την ικανότητα των σωμάτων να συμμορφώνονται σε επιταγές κοινωνικής αποστασιοποίησης προκειμένου προστατεύσουν τον εαυτό τους και την κοινωνία, ενώ το σύστημα υγείας αποτυγχάνει να ανταποκριθεί. Σε αντιδιαστολή με αυτές τις κανονιστικές προσεγγίσεις, στόχος της έρευνας είναι να εξετάσει τη συνθετότητα της έννοιας της παροχής φροντίδας, όπως και τις πολλαπλές μορφές που η έμφυλη βία έχει πάρει στο όνομα της ασφάλειας ενάντια στον Covid-19. Προσεγγίζοντας από τα κάτω εμπειρίες φροντιστ(ρι)ών και ωφελούμενων, θα διερευνήσουμε το πώς η βία διαπλέκεται με την φροντίδα και πώς οι έννοιες της ασφάλειας, του σπιτιού και της κοινωνικής αποστασιοποίησης –διαμεσολαβημένες από το φύλο, τη φυλή, τη σεξουαλικότητα, τη θρησκεία, την τάξη κ.λπ.– διαμορφώνουν διαφοροποιημένα παρόντα και μελλοντικές ανισότητες. Εισάγοντας την έννοια των συν-αισθηματικών τοπίων φροντίδας και συνδυάζοντας ανθρωπολογικά και φιλοσοφικά ερωτήματα για την υποκειμενικότητα, το συν-αίσθημα, τη βιοπολιτική και την επιτελεστικότητα με εθνογραφικά διλήμματα σχετικά με τη δομική βία και τις κοινωνικές επιπτώσεις της ανθεκτικότητας όταν οι πληθυσμοί καλούνται να προσαρμοστούν σε περιόδους κρίσεων, διερωτόμαστε: Σε τι είδους συν-αισθηματικά τοπία στηρίζονται διαδικασίες παροχής φροντίδας και ανθεκτικότητας ενάντια στην έμφυλη βία; Αναδεικνύοντας την επείγουσα ανάγκη να συνδεθεί η ανθρωπολογία με τον δημόσιο λόγο, τα εννοιολογικά εργαλεία και τα ευρήματα της έρευνας στοχεύουν στη δημόσια ευαισθητοποίηση και κινητοποίηση.